Patronat Narodowy
Ignacy Jan Skorupka (ur. 31 lipca 1893 w Warszawie, zm. 14 sierpnia 1920 pod Ossowem) – ksiądz wyznania rzymskokatolickiego. Jego rodzina pochodziła ze szlachty zagrodowej z Podlasia. Dziadek Ignacego przeniósł się do Warszawy ok. 1877 roku. Ignacy był najstarszym synem Adama Skorupki, urzędnika towarzystwa ubezpieczeniowego w Warszawie i Eleonory z Pomińskich, córki powstańca z 1863 roku. Młodszym bratem Ignacego był znany działacz harcerski okresu międzywojennego harcmistrz Kazimierz Skorupka (1901-1943). Ignacy Skorupka był inżynierem ogrodnictwa. Swój wolny czas spędzał w parafialnym ogrodzie, gdzie w szczególności rosły jego ulubione róże.
Ignacy Skorupka od roku 1902 uczył się w gimnazjum Pawła Chrzanowskiego (późniejsze Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego), a następnie w Gimnazjum Rocha Kowalskiego w Warszawie. W 1909 roku wstąpił do Warszawskiego Seminarium Duchownego. Po ukończeniu seminarium został w jesieni 1914 roku skierowany do Akademii Duchownej w Piotrogrodzie. Rozmiłowany w literaturze polskiej, zaraz po przyjeździe do Akademii zainicjował powstanie kółka literackiego "Polonia" i wygłaszał w nim odczyty, m.in. o Warszawie w poezji Artura Oppmana (Or-Ota). Pisał wiersze o wydźwięku patriotyczno-religijnym. W lipcu 1915 roku do Piotrogrodu przyjechała ewakuowana z Warszawy matka wraz z jego rodzeństwem – był to czas I wojny światowej. Ignacy pomagał rodzinie, wyszukiwał pracę dla braci i opiekował się matką w czasie jej długiej choroby.
26 stycznia 1916 roku został wyświęcony na kapłana. Wskutek kłopotów rodzinnych nie zaliczył jednego z egzaminów i stracił dalsze prawo do nauki na Akademii. W 1917 roku przez kilka miesięcy był proboszczem parafii w Bogorodsku koło Moskwy, a następnie od września tegoż roku do sierpnia 1918 proboszczem w Klinicach (obecnie Klincy) w guberni czernihowskiej. W Klinicach prowadził tajną polską drużynę harcerską, tam właśnie na jego ręce młodszy brat Kazimierz złożył Przyrzeczenie Harcerskie. Ponadto, w miejscowym gimnazjum wykładał religię, język polski, łaciński i grecki. Zorganizował szkołę początkową dla dzieci polskich, a także teatr amatorski, w którym wyreżyserował "Betlejem Polskie" Lucjana Rydla. Był organizatorem polskich towarzystw opiekuńczych i nieformalnym przywódcą dwutysięcznej grupy Polaków, wyrzuconych przez wojnę z Polski i osiadłych w Klinicach. Jeździł do Kijowa, czyniąc starania o przyspieszenie ewakuacji swych podopiecznych do Polski, a następnie tę ewakuację zorganizował. Wyjechał do Polski w końcu sierpnia z jedną z wracających grup. Jak widać przez zaledwie jeden rok pobytu w Klinicach wykonał ogromną pracę.
Po powrocie do kraju, od września 1918, pracował jako wikariusz w Łodzi w parafii Przemienienia Pańskiego. Był założycielem i prezesem Towarzystwa "Oświata", działającego na rzecz rozwoju szkolnictwa polskiego. Towarzystwo to przejęło szkołę przy ul. Placowej – później szkoła ta przyjęła imię ks. I. Skorupki. We wrześniu 1919 roku ks. Skorupka został przeniesiony przez władze kościelne do Warszawy i objął stanowisko notariusza i archiwisty Kurii Metropolitalnej Warszawskiej. Jednocześnie był kapelanem Ogniska Rodziny Maryi przy ul. Zamoyskiego 30, prowadzonym przez siostry franciszkanki dla ok. 200 sierot, prefektem w szkole kolejowej przy ul. Chmielnej, w szkole i na wieczorowych kursach handlowych Tomasza Łebkowskiego. Wygłaszał kazania w kilku kościołach warszawskich, m.in. w okresie Wielkiego Postu 1920 roku kazania o męce Pańskiej w katedrze warszawskiej św. Jana Chrzciciela.
W początku lipca 1920 roku ks. Ignacy wystąpił do władz kościelnych o zgodę na objecie funkcji kapelana wojskowego. Najpierw odmówiono mu i dopiero poparcie biskupa polowego Wojska Polskiego Stanisława Galla wyjednało mu zgodę. W końcu lipca został kapelanem garnizonu praskiego. Odtąd spędzał całe dnie w koszarach i na dworcach, spowiadając żołnierzy wyruszających na front. Dnia 8 sierpnia na własną prośbę został mianowany kapelanem lotnym formującego się w budynku szkoły im. Władysława IV na warszawskiej Pradze 1. Batalionu 236. pułku piechoty Armii Ochotniczej, złożonego głównie z młodzieży gimnazjalnej i akademickiej. W jednej z klas szkolnych urządził kaplicę. 13 sierpnia wymaszerował wraz z batalionem na front. Wieczorem batalion dotarł do wsi Ossów (powiat wołomiński), leżącej na linii frontu. 14 sierpnia 1920 roku zginął w walkach z bolszewikami.
Komunikat Sztabu Generalnego WP z 16 sierpnia podkreśla "bohaterską śmierć ks. kapelana Ignacego Skorupki [...], który w stule i z krzyżem w ręku przodował atakującym oddziałom". Dowódca batalionu ppor. Mieczysław Słowikowski w swych wspomnieniach pisał, że wyraził zgodę na wzięcie udziału ks. Skorupki w ataku i że widział moment upadku księdza. Ciało ks. Ignacego Skorupki przewieziono do Warszawy, gdzie 17 sierpnia odbyły się uroczystości pogrzebowe w kościele Garnizonowym przy ul. Długiej, a następnie na Powązkach z udziałem najwyższego duchowieństwa oraz przedstawicieli rządu i generalicji. Gen. Józef Haller udekorował trumnę ks. Skorupki nadanym pośmiertnie Krzyżem Virtuti Militari V kl.
Inna wersja opisu jego śmierci brzmi, że poległ udzielając ostatniego namaszczenia żołnierzowi rannemu podczas ataku.
