Kardynał Aleksander Kakowski

Wspomnienie kard. Kakowskiego o ks. Ignacym Skorupce:

"Doniesiono mi, że Piłsudski upadł na duchu i że chce się ze mną widzieć przed wyjazdem na front. Udałem się do niego.... Upadek ducha żołnierza i oficerów przypisywał bezczynności kapelanów wojskowych. ‚Kapelanów, dobrych kapelanów dla armii', wołał, ‚którzy by szli w szeregach razem z żołnierzem, w okopach podnosili go na duchu'. Spełniłem życzenie Piłsudskiego i ogłosiłem wezwanie do duchowieństwa. Usłuchano wezwania mojego i innych biskupów.... Ks. Skorupka zwrócił się do mnie z prośbą, abym mu pozwolił pójść na front razem z batalionem młodzieży gimnazjalnej warszawskiej, w którym znajdowała się jego szkoła. ‚Zgadzam się, rzekłem, ale pamiętaj, abyś ciągle przebywał z żołnierzami w pochodzie w okopach, a w ataku nie pozostawał w tyle, ale szedł w pierwszym rzędzie'. ‚Właśnie dlatego, odrzekł, chcę iść do wojska'. W bitwie pod Ossowem młodociany żołnierz nie wytrzymał ataku i zaczął się cofać. Cofali się oficerowie i dowódca pułku. wtedy ks. Skorupka zebrał koło siebie kilkunastu chłopców i z nimi poszedł naprzód. Widząc cofającego się dowódcę pułku, krzyknął do niego: ‚Panie pułkowniku, naprzód!’ ‚A ksiądz?', zapytał pułkownik. ‚Panie pułkowniku, za mną!'. ‚Chłopcy za mną!". Poszli naprzód. Wielu poległo; padł rażony granatem i ks. Skorupka. Dlaczego tak podnoszą i gloryfikują śmierć ks. Skorupki przed wszystkimi ofiarami wojny? Chwila śmierci ks. Skorupki jest punktem zwrotnym w bitwie pod Ossowem i w dziejach wojny 1920 r. Do tej chwili Polacy uciekali przed bolszewikami, odtąd uciekali bolszewicy przed Polakami"...Szczegóły śmierci ks. Skorupki opowiadali mi młodzi żołnierze, których odwiedziłem w szpitalu, jako rannych. Bolszewicy wzięci do niewoli opowiadali znowu, że widzieli księdza w komży i z krzyżem w ręku, a nad nim Matkę Boską. Jakżeż mogli strzelać do Matki Boskiej, która szła przeciwko nim"

źródło: www.archpoznan.org.pl

Kardynał Aleksander Kakowski

(ur. 5 lutego 1862 w Dębinach k. Przasnysza, zm. 30 grudnia 1938 w Warszawie), arcybiskup metropolita warszawski. Członek Rady Regencyjnej (1917-1918) i ostatni prymas Królestwa Polskiego. Pochodził z drobnej szlachty mazowieckiej. Ród Kakowskich wywodził się z miejscowości Kaki w powiecie przasnyskim. Syn Franciszka Kakowskiego herbu Kościesza, powstańca styczniowego i Pauliny z Ossowskich h. Dołęga. Uczęszczał do szkoły w Przasnyszu.

• 1878 - ukończył gimnazjum w Pułtusku. Wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie, następnie do Akademii Duchownej w Petersburgu i Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie.
• 30 maja 1886 - święcenia kapłańskie w Warszawie z rąk abpa Wincentego Teofila Popiela.
• 1887 - wykładowca teologii i literatury polskiej w Seminarium Duchownym w Warszawie.
• 1898 - regens Seminarium przez 12 lat.
• 1901 - kanonik warszawski, następnie prałat.
• 1910 - doktorat z teologii Akademii Duchownej w Petersburgu i jej rektor.
• 22 czerwca 1913 - sakra biskupia w Sankt Petersburgu z rąk bpa Stanisława Zdzitowieckiego.
• 14 września 1913 - ingres do archikatedry św. Jana Chrzciciela w Warszawie.
• 1917-1918 - członek Rady Regencyjnej, do której wszedł za namową abpa Nowowiejskiego.
• 28 listopada 1919 - główny konsekrator nuncjusza apostolskiego abpa Achillesa Rattiego, późniejszego papieża.
• 15 grudnia 1919 - kreowany kardynałem.
• 13 sierpnia 1920 wykazał się niebywałą odwagą - nie dość, że był jednym z tylko trzech dyplomatów, którzy nie opuścili zagrożonej Warszawy, to jeszcze znalazł się wśród żołnierzy pierwszej linii w okopach obronnych wokół miasta Radzymin.
• Od 1925 używał dożywotnio tytułu Prymas Królestwa Polskiego. Przy jego współudziale w 1925 zawarto konkordat z Watykanem. Jako abp warszawski był inicjatorem budowy wielu kościołów i kaplic. W 1936 zwołał pierwszy synod plenarny biskupów polskich w Częstochowie. Od 1927 brał aktywny udział w organizowaniu Akcji Katolickiej, powołał w związku z tym w 1930 Katolicki Związek Instytucji i Zakładów Wychowawczych Caritas. Zorganizował działalność kleru wśród młodzieży akademickiej, zalecał opiekę nad zabytkami sztuki sakralnej, był inicjatorem utworzenia Muzeum Archidiecezjalnego w 1936. Napisał wiele artykułów i rozpraw z zakresu ustawodawstwa kościelnego.
• 5 czerwca 1930 - baliw i kawaler orderu Honoru i Dewocji w Zakonie Maltańskim.
• 17 czerwca 1938 - kanclerz kapituły Orderu Orła Białego (odznaczony Orderem w 1925).
• Zmarł 30 grudnia 1938.