Kampania 1920

U schyłku 1919 siły polskie liczyły 21 dywizji piechoty, 7 brygad jazdy, 600 000 żołnierzy.

W pierwszych miesiącach 1920 wcielono nowe roczniki rekruta, mające podnieść znacznie stany liczebne. Jednocześnie jednak przeprowadzono demobilizację części starych żołnierzy "armii błękitnej" (stare roczniki, ochotnicy amerykańscy).

Na kampanię 1920 r. Polska wystawiła przeszło 700 000 żołnierzy. Przed rozpoczęciem wielkich operacji Wojsko Polskie uszykowano w sposób następujący:

front na odcinku od Dniepru do Prypeci obsadziły trzy armie polskie

• 6 Armia gen. Wacława Iwaszkiewicza
• 2 Armia gen. Antoniego Listowskiego
• 3 Armia gen. Edwarda Rydza-Śmigłego

Siły polskie na tym kierunku liczyły około 10 dywizji piechoty, dywizji kawalerii i 2 brygad kawalerii i przygotowywały się do działań przeciw armiom radzieckim:

• 12 Armii Sergiusza Mieżeninowa
• 14 Armii Hieronima Uborewicza

Na północnym odcinku frontu, między Prypecią a Dźwiną, zostały rozmieszczone

• 4 Armia (Polesie i nad Berezyną)
• grupy operacyjna generała Leonarda Skierskiego (rejon Borysowa)
• 1 Armia (nad Dźwiną).

Armia Rezerwowa generała Kazimierza Sosnkowskiego - osłona od Litwy i jednocześnie odwód strategiczny na lewym skrzydle.

Siły wydzielone na północny odcinek frontu składały się łącznie z 12 dywizji piechoty i 2 brygad kawalerii. Miały one prowadzić działania obronne, skierowane przeciw wojskom Frontu Zachodniego Armii Czerwonej pod dowództwem Tuchaczewskiego (15 i 16 armie RKKA).